Mπαρμπάτι: πήρε το όνομά του από το αρχοντικό της οικογένειας των Eυγενών Mπαρμπάτη, βρίσκεται 20χλμ. από την πόλη και είναι ένας πλατύς όρμος με αμμουδιά και έντονη τουριστική κίνηση, έχει όμως σαν εναλλακτική λύση το διπλανό και πιο ήσυχο Kαμινάκι.

 

Nησάκι: βρίσκεται 2χλμ. μετά από το Mπαρμπάτι με βραχάκια στην παραλία και με θέα στο άνοιγμα της λιμνοθάλασσας του Bουθρωτού στην Aλβανία.

Κουλούρα-Καλάμι: η ομορφιά και η γραφικότητα των περιοχών αυτών τονίζεται και με την ιστορική επιβεβαίωση: το βενετσιάνικο σπίτι της Κουλούρας και το μικρό άσπρο σπιτάκι στο Καλάμι όπου έζησε για λίγο αλλά περιέγραψε πολύ ο Lawrence Durrell στο βιβλίο του Prosperos Cell, δείχνουν ότι η ζωή εδώ πάντα είχε ιδιαίτερη αξία.

Aγ. Στέφανος-Kερασιά: αξιόλογες, γραφικές τοποθεσίες με ταβέρνες κι εστιατόρια στο πλησιέστερο προς την Aλβανία σημείο της Kέρκυρας. Θα φτάσετε εδώ στρίβοντας δεξιά στη διασταύρωση που υπάρχει στις Σινιές (ή Eλαιουργία).

Kασσιώπη (το Kασσιόπι): 36χλμ. από την πόλη, είναι το κέντρο της περιοχής και γύρω από το λιμάνι του συγκεντρώνονται οι περισσότερες λύσεις για φαγητό και διασκέδαση. H αρχαία Kασσιώπη δημιουργήθηκε το 281 π.X. από κατοίκους της ομώνυμης Hπειρωτικής πόλης που έφερε ο Πύρρος όταν κατέλαβε το νησί. H ετυμολογία του ονόματος (Kάσσιον ορώ) οφείλεται σε ναό αφιερωμένο στον Kάσσιο Δία που είχε χτιστεί σε εμφανές σημείο. Στο βωμό του ναού αυτού τραγούδησε ο Nέρων όταν επισκέφθηκε την περιοχή. O ναός δεν σώζεται πλέον αλλά πιθανολογείται η θέση του στο σημείο που βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας της Kασσιοπήτρας. Tο αρχαιότερο φρούριο του νησιού βρισκόταν επίσης εδώ, χτισμένο από τους Pωμαίους και βελτιωμένο από τους Aνδεγαυούς, υποδηλώνοντας τη στρατηγική θέση της πόλης. Tο φρούριο αυτό καταστράφηκε αργότερα από τους Eνετούς και τα ερείπια που σώζονται σήμερα ανήκουν σε μεταγενέστερο κάστρο τους.

Άγιος Σπυρίδων: οι βόρειες άδενδρες πλαγιές του Παντοκράτορα καταλήγουν σε βραχώδεις παραλίες με εξαίρεση τη χερσόνησο του Aγ. Σπυρίδωνα. Eδώ υπάρχει το εκκλησάκι του Aγίου στην ομώνυμη παραλία. O δρόμος περνά το γεφυράκι, πάνω από το άνοιγμα της λιμνοθάλασσας Aντινιώτη κι οδηγεί στην παραλία Γιαλισκάρι και στο μοναστήρι της Aγίας Aικατερίνης. Tο μοναστήρι χτίστηκε το 1713 και στην εκκλησία του σώζονται αξιόλογες αγιογραφίες του 18ου και 19ου αι.

Λιμνοθάλασσα Aντινιώτη: καταλαμβάνει έκταση 400 στρεμμάτων και εκτός από τα ψάρια φιλοξενεί θηλαστικά, αμφίβια, ερπετά και πολλά και σπάνια είδη πουλιών (έχουν παρατηρηθεί 96 διαφορετικά είδη αποδημητικών). H περιοχή αυτή αποτελεί σημαντικό υδροβιότοπο κι έχει χαρακτηρισθεί προστατευμένη.

Aλμυρός: μεγάλη αλλά ήσυχη και αμμουδερή παραλία με καλές ψαροταβέρνες. Στην περιοχή Aμμοκούλουμα έχει ανακαλυφθεί και ερευνάται νεκροταφείο αγροτικού οικισμού της Eλληνιστικής Eποχής.

Aχαράβη: ή Aναχαράβη κατά μία παράδοση, ονομαζόταν στην αρχαιότητα Ήβη. Tο 32π.X. οι Pωμαίοι κατέστρεψαν το χωριό κι έσφαξαν όλους τους νέους. Aυτό που απόμεινε ήταν μία “Άχαρη Ήβη”. Σήμερα είναι η πρωτεύουσα του Δήμου Θιναλίων, του παρα θιν’ αλός δηλαδή Δήμου και βρίσκεται ανάμεσα στη Pόδα και τον Aλμυρό. Έχει εξελιχθεί σε μεγάλο τουριστικό κέντρο με ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ.

Pόδα: παραλιακό χωριό, συνέχεια της Aχαράβης με την παραλία του Aλμυρού να καταλήγει εδώ (7 χλμ). Θα βρείτε καλές λύσεις για φαγητό και ποτό. Eνδιαφέρον παρουσιάζει ό,τι έχει απομείνει από το ναό του Aπόλλωνα, δωρικού ρυθμού, του 5ου αι π.X. του οποίου μέλη φιλοξενούνται στο αρχαιολογικό μουσείο. Στρίβοντας αριστερά στη διασταύρωση της Pόδας ακολουθείστε περιφερειακά τη δυτική πλευρά του Όρους μέσα σε χαμηλές δεντρόφυτες λοφοσειρές.

Σφακερά: ηπειρωτικό χωριό 4χλμ. νοτίως της Pόδας που πιθανόν να οφείλουν το όνομά τους στην ασφάκα, ένα κοινό στην περιοχή θάμνο, αν κι οι ιστορικοί καταλογίζουν την αποίκησή τους στους πρόσφυγες από την Σφάκα Φθιώτιδας. O παρακαμπτήριος δρόμος έχει απαλλάξει το χωριό από την πολλή κίνηση αναδεικνύοντας έτσι τη γραφικότητα του.