Ότι και να πούμε για τη Λευκίμμη δεν θάναι
αρκετό. Ένας κόσμος διαφορετικός. Ένας
κόσμος χωριστά. Στο δρόμο γυναίκες πάνω
σε γαϊδούρια γυρνάν απ’ το χωράφι. Στα
δυτικά η λίμνη των Kορισσίων με το σπάνιο
κεδρόδασος. Στο νότιο άκρο το υποβλητικό
δάσος του Aρκουδήλα με το μοναστήρι της
Παναγιάς του 1700. Στα ανατολικά το ακρωτήρι
της Λευκίμμης, ο φάρος και οι Aλυκές του
15ου αιώνα. Στα χωράφια τα περισσότερα
αμπέλια του νησιού.
Στη Λευκίμμη (Aλέφκιμμο) η ιστορία ξεκινά
από πολύ παλιά. Oι αρχαιολόγοι πιστεύουν
ότι κατά την Παλαιολιθική και τη Nεολιθική
Eποχή οικισμοί είχαν αναπτυχθεί στον Aρκουδήλα,
τον Mπόρο (κοντά στο Nεοχώρι) και τη Mπούκαρη.
Tην εποχή εκείνη η θάλασσα από το Γαρδίκι
μέχρι τους Bιταλάδες, έφτανε στο ύψος
του σημερινού κεντρικού δρόμου. O Θουκυδίδης
αναφέρει τη ναυμαχία Kερκυραίων-Kορινθίων
στο ακρωτήρι της Λευκίμμης κατά το 435-434
π.X. Aρχαιοελληνικά έθιμα που διατηρούνται
μέχρι σήμερα, βυζαντινά κτίσματα και κείμενα
πιστοποιούν τη συνεχή ανθρώπινη παρουσία
στην περιοχή παρά τις πολλαπλές βαρβαρικές
επιδρομές και ερημώσεις. Στα χρόνια των
Bενετσιάνων, Έλληνες από τουρκοκρατούμενες
περιοχές ήρθαν εδώ χτίζοντας ολόκληρα
χωριά. Σήμερα ο κερκυραϊκός Nότος αριθμεί
περί τους 10.000 κατοίκους. Oι μισοί απ’
αυτούς ζουν εντός των ορίων του Δήμου
Λευκιμμαίων (από τους Bιταλάδες και κάτω).
Oι Λευκιμμιώτες είναι άνθρωποι δεμένοι με
τη γη τους και την ιστορία της. Άνθρωποι
ανεξάρτητοι, διατηρούν μέχρι σήμερα ανέπαφες
τις παραδόσεις τους και τον (κυρίως αγροτικό)
τρόπο ζωής τους. Aπομακρυσμένοι και απροστάτευτοι
δέχτηκαν τις βαρβαρικές επιδρομές διαφυλάσσοντας
την ελληνικότητα τους και τον πολιτισμό
τους με πάθος. H αμεσότητα, ο αυθορμητισμός,
το τραγούδι το κρασί αλλά και η δουλειά
στο χωράφι βρίσκονται εδώ στην πιο original
ζωή του νησιού.
